Jak dwie połówki tego samego jabłka

Rudowłosa dziewczyna wybuchnęła śmiechem widząc biały puch spadający z nieba. Ruszyła biegiem przez błonia, w pewnym momencie  zaczęła kręcić się wokół wpatrując się w gwieździste niebo.

               Wysoki blondyn powalił ją na ziemię. On także zaczął się śmiać. Nie mieli na sobie żadnych okryć wierzchnich, ale to nie przeszkodziło im trurlać się po śniegu. Na początku chciał ją nim natrzeć, ale była taka słodka, że zamiast tego zatonął w jej ustach. Czuł się jak w transie, gdy leżąc na niej wpijał się w jej usta. Jego dłonie zjechały na jej krągłe piersi, okryte tylko cienkim, mokrym od śniegu materiałem. Zaczął całować ją po szyi. Głęboki dekolt pobudzał wyobraźnie, a jej palce, muskające pod koszulką jego tors i schodzące powoli coraz niżej tylko rozbudzały w nim rządze.

- No, proszę – usłyszeli za sobą głos. – Kogo my tu mamy. Panna Ryan i Pan Jamano.

               Odskoczyli od siebie jak oparzeni. Śnieżyca próbował otrzepać się ze śniegu i wstać jednocześnie, a jego dziewczyna poderwała się natychmiast na równe nogi. Nauczycielka transmutacji i opiekunka Gryffindoru stała zaledwie kilka metrów od nich uśmiechając się krzywo i patrząc z naganą na uczniów.

- Profesor Spears… - wyjąkał chłopak.

- Nie słyszeliście o tym, że opuszczanie szkoły po zmroku jest zakazane?  - spytała wyniośle kobieta. – Szczególnie teraz, kiedy przyszło nam żyć w takich groźnych czasach. Wasza koleżanka została zamordowana niedaleko stąd, sprawców wciąż nie znaleziono. Jak można być tak lekkomyślnym?

- Przepraszamy pani profesor… – zaczął, wygładzając niepewnie swoje ubranie. Ręce mu drżały, już dawno nie czuł się taki zażenowany. – My tylko…

- Daj spokój – przerwała mu ostro jego dziewczyna. – I co zamierzasz teraz z nami zrobić Kitty? – spytała nauczycielkę lekceważąco. – Dać nam szlaban.

- Blum, wiesz, że jako twój nauczyciel mam do tego prawo…

- Poważnie? Chyba sobie kpisz! Jakby nie wystarczyło, że i tak uprzykrzasz mi życie!  Nie odważysz się tego zrobić. Jak powiedziałabyś Mathiasowi, że dałaś szlaban jego ukochanej siostrzyczce? Wiesz dobrze, że…

- Nie zamierzam tego robić, Blum – przerwała jej spokojnie kobieta. – Ale wracajcie już do zamku – kobieta ruszyła w stronę zakazanego lasu, gdy doszła do pierwszych gałęzi odwróciła się jeszcze i spojrzała na nich. – Zapomniałabym, Blum… Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

               Kiedy wrócili do zamku, w Pokoju Wspólnym wciąż tłoczyło się mnóstwo ludzi. Przecisnęli się przez tłum tańczących i trzymając się za ręce ruszyli po schodach do dormitorium dziewcząt. Śnieżyca szedł o jeden krok za nią. Weszli do jej dormitorium. Nie bywał tu wcześniej zbyt często, zazwyczaj to ona do niego przychodziła. Zaczął rozglądać się niepewnie, podczas gdy Blum zamykała drzwi zaklęciem. Po chwili poczuł na sobie jej spojrzenie. Usiadł na brzegu łóżka. Miał nadzieję, że nie widzi jak jego ręce delikatnie drżą.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? – spytał.

               Po raz kolejny tego wieczoru przytaknęła. Nie rozumiała dlaczego się waha, ona sama czekała na ten moment już od dawna. Czego jak czego, ale tego była pewna jak niczego innego na świecie. Nie obchodziło ją kto by ich potępił gdyby się o tym dowiedział a kto okazałby poparcie. Dla niej rachunek był prosty. Kochała go a on ją. Znali się nawzajem jak własną kieszeń. Zamierzali spędzić ze sobą resztę życia. Pragnęli się nawzajem, na co więc mieli czekać?

- Myślałam, że oboje jesteśmy pewni – powiedziała siadając na ziemi naprzeciwko niego.

               Pogładził ją delikatnie po głowie. Była taka piękna, jej ciało wydawało mu się idealne. Czuł, że ona ma rację. Ich miłość, dla niego też stawała się powoli jedyną pewną rzeczą na ziemi. Pozostało im tylko ją przypieczętować. Uśmiechnął się do niej. Nie chciał żeby myślała, że on tego nie pragnie. Pociągała go i to w jak najbardziej fizyczny sposób.

               Zdjął z siebie mokrą od śniegu koszulkę. Popatrzył w jej lśniące oczy. Zbliżyła się do niego. Jej zimne palce musnęły jego brzuch i zatrzymały się na pasku od spodni. Zwinnym ruchem wyciągnęła go ze szlufek, zwinęła w pół i przygryzła. Musiał przyznać, że wyglądała diabelnie pociągająco. Umiała kusić jak chyba żadna inna dziewczyna w tej szkole. Domyślał się, że nawet Dorcas Meadowes nie potrafiła być taka prowokacyjna. Rozpięła zamek jego spodni. Wstał i pozwolił jej zsunąć je do kolan. Poczuł jej chłodną dłoń na swoim członku.

               Podniosła się z ziemi i pozwoliła mu odnaleźć zamek swojej sukienki. Nie miała na sobie stanika więc gdy ta zsunęła się na ziemię, stanęła przed nim jedynie w czarnych, koronkowych figach. Przez kilka sekund patrzyli na siebie po czym zaczęli zachłannie się całować. Położyli się na jej łóżku, całował ją po szyi, dotykając przy tym jej jędrnych piersi. Czuł jak drżała z podniecenia. Kiedy delikatnie podrażnił językiem jej twardy sutek zacisnęła ręce na jego ramionach.

               Po chwili ostatnie części bielizny znalazły się na ziemi. Teraz to Blum była na górze. Jej usta schodziły coraz niżej. Czuła się jak we śnie. Jakby właśnie spełniało się jej marzenie. W powietrzu wyczuwało się podniecenie.

- Kochasz mnie? – spytał nagle Śnieżyca, zwracając jej twarz ku sobie. – Bo ja cię kocham jak szalony.

- Oczywiście – usiadła na nim okrakiem i czule pocałowała go w usta. - Kocham cię tak samo jak ty kochasz mnie. I zawsze będziemy razem, prawda?

- Zawsze. Wyjdziesz za mnie? – spytał. Nie spodziewał się, ze będzie zaskoczona tym pytaniem. Dla ich obojga było to naturalne następstwo wydarzeń.

- Tak – odparła bez zastanowienia. – Kiedy tylko skończymy szkołę.

               Przyciągnął ją gwałtownie do siebie. Czuł na sobie jej usta. Nie było na co czekać. To były jej urodziny, a ona była całym jego życiem. Oboje tego chcieli. Tym razem to jej język znalazł się w okolicach jego męskości. Poczuł wzrastające podniecenie, wraz z każdym dotykiem jej drżących rąk.

               Z szuflady stojącej przy łóżku wyjęła prezerwatywę. Otworzyła malutkie opakowanie i podała mu ją. Już po chwili w nią wszedł. Najpierw poczuła krótki ból, a potem było już tylko lepiej. Poruszał się w niej delikatnie, a ona czuła niewyobrażalną, wzrastającą rozkosz. Nie mogła sobie wymarzyć lepszego partnera. Była pewna, że nikt inny nie traktowałby jej z taką czułością i troską. To właśnie była miłość.

               Oboje osiągnęli szczyt prawie w tym samym momencie. Blum krzyknęła krótko, a jej ciało wygięło się w łuk, po czym padła na poduszki. Śnieżyca znalazł się tuż obok niej. Musnął wargami jej usta. W jego oczach malowało się szczęście. Wiedziała, że dziewczyny będą chciały wejść do pokoju jednak nie zamierzała się tym przejmować. Objął ją mocno, palce ich rąk splotły się ze sobą. Jeszcze nigdy nie przeżył takiej nocy. Teraz był już pewien, że to nie był błąd. Pasowali do siebie idealnie. Byli dwoma połówkami tego samego jabłka.

Stara miłość nie rdzewieje

                Kolejne tygodnie mijały nam zaskakująco szybko. Cały czas starałyśmy się przyzwyczaić do wolnego łóżka, które stało w naszym pokoju. Rodzice Emily przyjechali po jej ciało dzień po moich urodzinach. Żadna z nas nie była na pogrzebie, który odbył się w jakiejś niewielkiej miejscowości niedaleko Oxfordu gdzie mieszkali obecnie jej rodzice. Mimo tego przeżywałyśmy żałobę na swój sposób. Widziałam jak dziewczyny przystawały czasem w niektórych miejscach w szkole, jakby właśnie sobie coś przypomniały. Myślały wtedy o niej. Wiedziałam to bo miałam dokładnie tak samo. Czasem po prostu czułam jakby wciąż była wśród uczniów Hogwartu. Wydawało mi się, że widzę ją, siedzącą na błoniach, czy przy wejściu do biblioteki. Obrazy te napawały mnie melancholią, która ogarnęła chyba zresztą większość szkoły.

                Wraz z początkiem nowego miesiąca atmosfera nieco się rozluźniła. „Czas leczy rany” – skomentowała to zjawisko Jessica, a Dorcas tylko teatralnie przewróciła oczami. Odkąd panna Newton zaczęła oficjalnie spotykać się z Syriuszem, te dwie cały czas darły koty. Chociaż rozumiałam Dorcas, miałam nadzieję, że to się niedługo skończy. Zaproponowałam jej nawet, że jeśli odpuści Jess to umówię ją z Potterem, ona jednak nie była szczególnie zachwycona tym pomysłem.

- Nie rozumiesz, że mnie kręci Black? – spytała. Miała przy tym taką żałosną minę, kojarzącą się z nieszczęśliwym szczeniaczkiem. – Nie wiem dlaczego, ale coś w nim takiego jest co mnie przyciąga. Dlaczego wybrał ją?

                Nie znosiłam tego marudzenia, ale starałam się zachowywać jak dobra przyjaciółka. Służyłam słowem pocieszenia i zmieniałam temat. Aż sama się zdziwiłam, ale były dni, kiedy to naprawdę poprawiało Meadowes humor.

                Drugi tydzień lutego przyniósł chwilowe zawieszenie broni. Powód był prosty, po szkole rozniosła się wiadomość, że w najbliższy piątek panna Ryan urządza przyjęcie urodzinowe w wieży Gryffindoru. Zaproszeni mieli być tylko wybrani, ale znając Blum można się było spodziewać, że gości będzie sporo. Na samym czubku jej listy znajdowałyśmy się oczywiście my i Huncwoci, a także jej chłopak, brat i jego koledzy z pokoju. Poza tym zaprosiła jeszcze całą drużynę Quidditcha i kilku Krukonów z siódmego roku, których poznała za pośrednictwem Mathiasa, który z kolei miał z nimi transmutację, zaklęcia i astronomię. Znalazło się także miejsce dla Veronici i jej koleżanek z Ravenclawu oraz paru piątoklasistek, które Blum poznała na dodatkowych zajęciach z transmutacji. Zasugerowałam jej, że mogłaby też zaprosić paru znajomych z Klubu Ślimaka – założonego w zeszłym roku przez profesora Slughorna. Tak bardzo spodobał jej się ten pomysł, że postanowiła zrobić mi niespodziankę.

- Zaprosiłam Severusa – oznajmiła radośnie wchodząc do wielkiej Sali na dzień przed przyjęciem.

                Wytrzeszczyłam na nią oczy zaskoczona nie bardzo wiedząc, czy mówi poważnie, czy też robi sobie ze mnie jaja. Kto jak kto ale Blum Ryan nie należała do funclubu Seva.

- Jak to? – spytała głupio. – Mówisz poważnie?

- Myślałam, że się ucieszysz – powiedziała dziewczyna z wyrzutem. – Lubisz go, no nie?

                Skinęłam głową z niedowierzaniem. Czy tej Blum już całkiem na mózg padło? Severus i Rogacz na tej samej imprezie? Wolne żarty.

- Przecież oni się pozabijają – mruknęłam. – No wiesz… Z Potterem.

- Przynajmniej będzie się działo – zachichotała dziewczyna. – Chcę żeby ta impreza została zapamiętana. Pójdziecie dzisiaj ze mną do Hogsmade? Dobrze by było kupić jakieś porządne kiecki.

                Skinęłam głową. Wiedziałam co miała na myśli. Trzeba było namówić Dorcas i Jessicę żeby wyszły gdzieś razem. Cicho westchnęłam ale zgodziłam się wziąć to na siebie.

                Chociaż na początku wszystko szło jak po maśle, dziewczyny zaczęły się kłócić już gdy przeszłyśmy przez posąg jednookiej czarownicy. Czepiały się siebie praktycznie o wszystko. Po chwili nie miałam już siły nawet ich uspokajać. Całe szczęście Blum nie traciła dobrego humoru. Chyba nic nie mogło go jej zepsuć kiedy szła na zakupy.

                Po wyjściu z miodowego królestwa skierowałyśmy się prosto do naszego ulubionego butiku. Uśmiechnęłam się na widok znajomego szyldu „That witch”, a potem na dźwięk uroczej melodyjki, która rozległa się gdy tylko weszłyśmy do środka.

- Witam drogie panie – ekspedientka natychmiast pojawiła się przy nas. Była to wysoka, szczupła blondynka, która natychmiast obdarzyła nas profesjonalnym uśmiechem. – W czym mogę paniom służyć?

                Rozpoczęło się wielogodzinne przymierzanie sukienek i dobieranie dodatków. Ja ostatecznie zdecydowałam się na zwiewną, chabrową, bardzo krótką jak na mnie sukienkę z małym dekoltem. Uznałam, że mogę do niej założyć czarne buty więc zaoszczędzę parę galeonów. Blum obiecała mi pożyczyć diamentowe kolczyki. Wolałam się nie dopytywać czy diamenty są prawdziwe. Nie chciałam przez cały wieczór denerwować się, że zgubię drogą biżuterię.

                Jessica wybrała sobie fuksjową sukienkę przed kolana, z głębokim dekoltem podkreślającą jej smukłą talię. Dobrała do niej ciemne szpilki i malutką posrebrzaną torebeczkę. Dorcas natomiast wyszukała gdzieś obcisłą, srebrną mini bez ramiączek. Chociaż strój ten mógł budzić kontrowersje trzeba było przyznać, że wyglądała zabójczo.

                Na sam koniec wybrałyśmy kreację dla jubilatki. Była to chyba najdroższa sukienka w całym sklepie, ale wszystkie zgodnie przyznałyśmy, że jest warta swojej ceny.

- I grzechu – dodała Blum gdy wyszła w niej z przymierzalni. Nawet ekspedientce zaparło dech w piersiach na jej widok. Czarna, wiązana na szyję z wąskim dekoltem do pępka, delikatnie opinała jej figurę. Dolna część sukienki, była bardzo krótka z przodu, za to z tyłu sięgała prawie ziemi i miała złote wykończenie.

- Które masz urodziny dziecko? – spytała sprzedawczyni całkiem zapominając o formach grzecznościowych. Gdy odpowiedziałyśmy, że piętnaste ta tylko westchnęła. – Wyglądasz, jakbyś miała co najmniej osiemnaste.

                Blum potraktowała to oczywiście jako komplement. Zapłaciła i cała w skowronkach wyszła ze sklepu. Była tak zadowolona z zakupu, że zaproponowała nam nawet, że postawi nam kremowe piwo. Chciałam odmówić, ale robiło się coraz zimniej więc czym prędzej  pobiegłyśmy do Trzech Mioteł. Kiedy tylko znalazłyśmy się w środku odetchnęłam z ulgą. Ludzie tu nie mieli na sobie kurtek, niektórzy nawet siedzieli w krótkim rękawku. Mój wzrok padł na siedzącego w kącie chłopaka, ubranego tylko w jeansy i T-shirt.

- Mathias? Blum, to nie twój brat?

                Dziewczyna spojrzała w tamtą stronę i wcisnęła Jessice do rąk torebkę.

- Kup piwo – powiedziała po czym ruszyła prosto w stronę chłopaka. Bez zastanowienia poszłam za nią, ale słyszałam jeszcze jak Meadowes i Newton kłócą się, która z nich podejdzie do młodego barmana, uśmiechającego się do nich czarująco.

                Usiadłyśmy naprzeciwko zaskoczonego Mathiasa. Blum odruchowo wzięła go za rękę. Na stoliku stały trzy puste i jeden do połowy opróżniony kufel. Chłopak wyglądał na przybitego.

- Mathias, co się stało? – spytałam z troską.

                Popatrzył na mnie, potem na swoją siostrę. Spuścił głowę i ukrył ją w dłoniach.

- Ona odeszła – powiedział cicho, dopiero kiedy obie zwątpiłyśmy, ze w ogóle się odezwie.

- Kitty? – spytała od razu Blum. Nawet nie czekała na odpowiedź. – Wiedziałam, że tak będzie. Ta kretynka zawsze to robi. Nigdzie nie potrafi zagrzać dłużej miejsca. Tak w ogóle to skąd wiesz co ona tam robi w tej swojej Ameryce? Może ma willę z basenem, przystojnego męża i cholerną ósemkę dzieci, które na nią czekają, albo coś w tym rodzaju…

- Nie mówię o Kitty do cholery! – krzyknął Mathias – Mówię o Marcie.

- O Marcie? – zdziwiłyśmy się obie.

- Tak o Marcie! Głuche jesteście? O mojej dziewczynie! Wyjechała dzisiaj rano. Nawet się nie pożegnała. Zostawiła tylko list.

- List? – spytała Blum zaskoczona.

- Mathias…. Tak mi przykro – powiedziałam, wyciągając rękę w jego stronę. Najdelikatniej jak potrafiłam ścisnęłam jego dłoń. Odwzajemnił uścisk i popatrzył mi prosto w oczy.

- Napisała, że mi dziękuje. Że spędziła ze mną wspaniałe miesiące, ale to koniec. To czas dla niej na nowe życie…

                Do stolika podeszły Jessica i Dorcas. Postawiły przed nami kremowe piwa i usiadły obok. Zapadła niezręczna cisza.

- Rozchmurz się – powiedziała Blum. – Jutro wielki dzień…Zobaczysz, wszyscy będziemy się świetnie bawić. Poleje się alkohol… Wyluzujesz, może kogoś poznasz.

                Nieśmiało się uśmiechnęłam. Przypominajka na moim palcu zajęła się czerwonym dymem.

                Dawno już zapadł zmrok, kiedy uścisnęłam moją przyjaciółkę na skraju zakazanego lasu. Rubi wyglądała jak zwykle, miała na sobie czarną, skórzaną kurtkę, czarne rajstopy, botki na wysokim obcasie i fioletową tunikę. Szeroko uśmiechnęła się na mój widok. Spojrzałam na zegarek.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziałam. – To już za kilka minut…

                Dziewczyna zaśmiała się, pocałowała mnie w policzek i z gracją wskoczyła na gałąź rosnącego obok  drzewa.

- Dzięki Lilka, ale ja chyba nie powinnam obchodzić już tego święta. W końcu już się nie starzeję…

- Daj spokój, zasłużyłaś na porządny, urodzinowy prezent.

                Wyciągnęłam ku niej niewielkie pudełeczko, które z zaciekawieniem szybko otworzyła. Bez zastanowienia założyła na rękę złotą bransoletkę jaką wypatrzyłam dla niej podczas wizyty w Hogsmade.

- Jest śliczna – powiedziała z uśmiechem – Dziękuję, Lily. A wiesz, że widziałam się dzisiaj z Severusem? Kupił mi dziennik. Powiedział, że ty tak bardzo lubisz w nim pisać, więc może mnie też się spodoba. Uznał, że zapisywanie każdego dnia swojej wieczności, to całkiem niezły pomysł.

                Zaśmiałam się. W sumie czemu nie? Rubi mogła przeczytać te notatki np. za sto lat i mieć całkiem niezły ubaw.

- No a moja siostra? – spytała Rubi – Słyszałam, że urządza imprezę…

- Tak, jutro. Wpadniesz? – chociaż domyślałam się jaka będzie odpowiedź uznałam, że wypada zapytać. Tak jak się spodziewałam, dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Blum by tego nie chciała. Będę świętować ten dzień w samotności. Chociaż może też zaproszę kilku znajomych. Sev powiedział, że może wpadnie. Co prawda zaprosiła go Blum, ale powiedział, że raczej odpuści.

- No tak… Takie imprezy są nie w jego stylu – westchnęłam, chociaż żałowałam, że przyjaciel nie powiedział mi tego osobiście.

                Muzyka grała głośno a ja poruszałam się w jej rytm. Czułam na swoim biodrze rękę Jamesa, ale wyjątkowo mi to nie przeszkadzało. Towarzyszył mi przez cały wieczór. Wspominał coś o tym, że nie może już patrzeć na obściskujących się cały czas Jessicę i Syriusza. Doskonale go rozumiałam.

                Blum była zachwycona prezentami, które dostała. Równo o północy skrzaty przywiozły olbrzymi tort w kształcie różowej gitary. Wznieśliśmy toast za jubilatkę. Dopiero wtedy impreza zaczęła się na poważnie. Ktoś jeszcze bardziej podkręcił muzykę, a na parkiecie zrobiło się tłoczno. Siedziałam na kanapie między Syriuszem a Jamesem, którzy na pół obalali butelkę ognistej whisky. Kiedy byli już w połowie przyłączyły się do nich Dorcas i Blum. Jessica nie chciała być gorsza, ale udało jej się wypić tylko pół szklanki. Posłałam uśmiech Remusowi, który patrzył na wszystko z zażenowaniem.

- Zatańczymy? – spytałam go

                Kiedy wyszliśmy na parkiet akurat poleciała wolniejsza piosenka. Objął mnie w pasie i powoli zaczęliśmy się kołysać. Nie czułam się ani trochę niezręcznie. W końcu był moim przyjacielem od prawie czterech lat. Nie mogłabym być skrępowana przy najnormalniejszym z Huncwotów.

- Łapa i Rogacz są czasem okropni – powiedział spoglądając w stronę stolika, na którym właśnie pojawiła się druga butelka. Z ulgą zauważyłam, że Dorcas przerzuciła się na kremowe piwo, a koło Blum pojawił się Śnieżyca. Obejmował ją ramieniem, ale jej to ani trochę nie przeszkadzało w dalszym picu.

„Niech się bawi” – pomyślałam. W końcu nie mogło jej to zaszkodzić, a piętnaste urodziny to już całkiem poważna sprawa. Zasłużyła na to, żeby się zabawić.

- Miałaś ostatnio jakieś wiadomości od Ann? – pytanie Remusa wybudziło mnie z moich rozmyślań. Zaśmiałam się w duchu. To niewiarygodne, że wciąż nie zapomniał o tej uroczej blondynce – siostrze swojego przyjaciela.

- Z tego co wiem, to układa jej się w Bexabuntos – powiedziałam. – Pisała mi, że tęskni, ale znalazła nowych znajomych… No i nie ma tam Jamesa.

                Remus zaśmiał się cicho. To właśnie ceniłam w nim najbardziej – inteligencję i poczucie humoru.

- Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć się z nią w wakacje – powiedział.

- Mnie też… Lunatyku, mogę o coś zapytać? – uśmiechnęłam się niewinnie. Uznałam, że to odpowiedni moment, żeby wyciągnąć z niego prawdę.

- Pewnie Lily, wal – odparł.

- Było coś między wami?

                Tym razem się nie śmiał, tylko pokręcił przecząco głową. Mogłam się tylko domyślać, że żałuje. Czyli moje przypuszczenia się potwierdziły i żywił jednak do Ann jakieś głębsze uczucia.

- Chciałem coś zrobić żeby zbliżyć się do niej, ale wtedy ona zaczęła się oddalać – powiedział powoli. – Wyjechała zanim zdążyłem.

- ODBIJAMY! – poczułam na ramieniu rękę Jamesa. Muzyka przyspieszyła a my zaczęliśmy się bujać się w jej rytm tak jak wcześniej. Zauważyłam, że Remus wrócił do stolika. Byłam ciekawa, czy Syriuszowi uda się go namówić na ognistą, musiałam się jednak skupić na Jamesie. Czuć było od niego alkohol i miałam niejasne wrażenie, że z każdym kolejnym kawałkiem, jego ręce na moim ciele, przesuwają się coraz śmielej w dół.

- Jestem zmęczona – powiedziałam i ruszyłam w stronę foteli.

                James ruszył za mną i kiedy tylko wyszliśmy z tłumu przyparł mnie do ściany. Oczy mu błyszczały, a szeroki uśmiech nie schodził z jego twarzy, która moim zdaniem znajdowała się zdecydowanie zbyt blisko mojej.

- Lily… Jesteś taka piękna… - chyba starała się by jego głos brzmiał kusząco, nie bardzo mu to jednak wyszło.

- Chyba wypiłeś trochę za dużo Ognistej, James – powiedziałam starając się ruszyć, on jednak nie pozwolił mi na to.

- To prawda… Jesteś wyjątkową… Najwspanialszą dziewczyną jaką kiedykolwiek widziałem… Cały rozpływam się na twój widok… Nawet nie wiesz jak na mnie działasz…

- Na pewno nie tak jak alkohol – odparowałam. – Masz za słabą głowę żeby tyle pić.

- To słodkie, że tak się o mnie troszczysz – jego wzrok stawał się coraz bardziej zamglony. – Kocham cię Lily.

                Jego usta gwałtownie zbliżyły się do moich poczułam smak jego warg, poczułam smak whisky. Jego język przesunął się po moich zębach. Odepchnęłam go od siebie.

- Zwariowałeś?! – warknęłam.

                Słyszałam jak coś za mną krzyczy, ale nie chciałam tego słuchać. Pijany Potter to ostatnie czego potrzebowałam do szczęścia. Wyślizgnęłam się z Pokoju Wspólnego i ruszyłam korytarzem, starając się omijać patrolujących korytarze nauczycieli.

                Ruszyłam po schodach. Po kilku minutach dotarłam na wierzę astronomiczną. Tak jak się spodziewałam zobaczyłam tam Mathiasa. Zadrżałam gdy poczułam zimny powiew powietrza.

- Tak myślałam, że cię tu znajdę – powiedziałam, podchodząc do niego. – Słabo bawiłeś się na imprezie?

                Chłopak uśmiechnął się na mój widok.

- Nie miałem nastroju, posiedziałem trochę, ale dziki taniec w tłumie nie jest raczej w moim stylu, a pić z Huncwotami też nie zamierzałem… Ale ty chyba całkiem nieźle zabalowałaś, co? Widziałem cię z Potterem.

- Ta… Właśnie się od niego zmyłam – widząc jego pytające spojrzenie, zajęłam miejsce obok niego na murku. – Trochę za dużo z Blackiem wypili.

- Przywalał się do ciebie? – spytał podejrzliwie

- Trochę… Ale nie ma się czym przejmować.

                Zapadła niezręczna cisza. Patrzyłam na ośnieżone błonia i wsłuchiwałam się w szum wiatru.

- Blum nawet nie zauważyła, ze wyszedłem – powiedział Mathias. Wziął mnie za rękę i nagle znaleźliśmy się strasznie blisko siebie.

- Wydaje mi się, że ona i Śnieżyca byli bardzo zajęci sobą…

- Cholera, Lily nie mam już nikogo. Marta wyjechała, Rubi włóczy się gdzieś z jakimiś podejrzanymi typami, Blum jest już prawie dorosła… W dodatku Kitty powiedziała mi dzisiaj, że zostaje tylko do Wielkanocy.

- Jak to? – zdziwiłam się.

- Podobno stan McGonnagall poprawił się, a ona sama też ma jakieś zobowiązania u siebie w domu.. W Stanach…

                Popatrzyłam na niego. Nie bardzo wiedziałam co powiedzieć więc tylko delikatnie go objęłam.

- Ja wiem, że nie powinienem narzekać, normalnie nie zostaje tak długo. Niby wiem, że ma swoje życie i tak dalej, ale jednak… Cholernie mi przykro, wiesz? No bo dlaczego to jest kurwa takie niesprawiedliwe? Co ja takiego zrobiłem, że wszyscy, do których się przywiązuję ode mnie odchodzą?

- Mathias… - brakowało mi słów. Tak bardzo chciałam go jakoś pocieszyć. Jego błyszczące oczy patrzyły na mnie z nadzieją. Ku mojemu zaskoczeni odkryłam, że trzymam go mocno za ręce. Rozluźniłam uścisk i dotknęłam jego policzka. Był cały rozpalony. Niemal słyszałam przyspieszone bicie mojego serca.

- Nie chcę w końcu zostać całkiem sam – wychrypiał cicho.

- Nie jesteś sam – odparłam w końcu. – Nigdy nie będziesz. Masz mnie.

                Było inaczej niż z Jamesem, tym razem to się stało z mojej własnej woli. Poczułam ulgę i niewyobrażalny spokój, kiedy zatopiłam się w tym pocałunku. Moje wargi i język szalały z ekscytacji, znów penetrując tak dobrze znany sobie teren. Poczułam ręce Mathiasa w moich włosach. To było takie cudowne. Nie przeszkadzało mu, że jestem trzy lata młodsza, że jestem przyjaciółką jego siostry, jego byłą a nawet to, że wciąż byłam spocona po tańcu z Potterem. Liczyła się tylko chwila. Moje ręce oplatające jego szyję, jego miękkie wargi i silne męskie dłonie, dotykające z czułością mojego ciała.

- Kocham Cię Lily – powiedział i znów było całkiem inaczej niż z Potterem. Tym razem wiedziałam, że słowa te są prawdziwe. 

Przypominajka

                Był sobotni poranek. Z ponurą miną usiadłam naprzeciwko Huncwotów i bez słowa zabrałam się za przeżuwanie tosta z szynką i ketchupem.  Cała sala przystrojona była na czarno. Nie musiałam o nic pytać. Wszystko stało się jasne, kiedy wczoraj, późnym wieczorem, nad zakazanym lasem pojawił się mroczny znak. Kilka godzin później, jej ciało przeniesiono do zamku. Z tego co udało nam się dowiedzieć, jako pierwsze znalazły je centaury. Dumbledore powiedział nam tylko, że użyto na niej wyjątkowo groźnych zaklęć. Gdyby nie bransoletka z imieniem – prezent od babci, który miała w zwyczaju zawsze nosić na nadgarstku lewej ręki – pewnie trudno by było ją zidentyfikować. Potem dyrektor nie miał już dla nas więcej czasu. Chciał osobiście powiadomić jej rodziców. Przed wyjazdem ze szkoły, powiedział nam jeszcze, że jeśli będziemy chciały z kimś porozmawiać, profesor Spears na pewno chętnie się nami zajmie. Żadna z nas jednak nie skorzystała z tej propozycji.

 Inni ludzie, znajdujący się w Wielkiej Sali, byli tak samo milczący jak my. Rozmawiano tylko ściszonym głosem. Całkiem jakby wszyscy chcieli uszanować naszą żałobę. Nieświadomie patrzyłam w kierunku drzwi. Ocknęłam się dopiero gdy moje spojrzenie napotkało znajome, ciemne tęczówki.

Severus Snape spoglądał przez chwilę z niepewnością w moim kierunku. Domyślałam się, ze to z powodu siedzących obok mnie Huncwotów zdecydował się podejść tylko na chwilę.

- Bardzo mi przykro Lily – powiedział. – Wiem, że się przyjaźniłyście. Mieszkała w twoim dormitorium. Mam rację?

                Skinęłam głową. Wydawało mi się, że słyszę jak Rogacz rzuca jakąś niewybredną uwagę, a  Syriusz mu wtóruje, ale nie przejęłam się tym.

- Cała szkoła już wie? – spytałam

- Mnóstwo osób zaangażowało się w poszukiwanie – odparł Severus. – Nie trudno było się domyślić o kogo chodzi, gdy zobaczyliśmy ten symbol… - urwał na chwilę i ściszył głos. – Niektórzy w Slytherinie mówią, że miała nie czystą krew, dlatego tak skończyła. Podobno Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać gardzi ludźmi z niemagicznych rodzin.

- Rodzice Emily to czarodzieje – odpowiedziałam marszcząc brwi. – Jestem tego pewna.

- To tylko plotka Lily. Może dziewczyna znalazła się po prostu w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie? Skąd mam to wiedzieć? Tak czy inaczej, uważaj na siebie, dobrze?

                Skinęłam głową i odprowadziłam go spojrzeniem do stołu Ślizgonów, gdzie zajął miejsce obok Averego i dwóch innych szóstoklasistów, za którymi nie przepadałam.

- Czy Smarkerus nie może zostawić cię w spokoju nawet w taki dzień? – spytał James, z niezadowoleniem bawiąc się swoją jajecznicą.

- On ma imię – powiedziałam cicho, jednocześnie ignorując zaczepkę. Chłopak parsknął cicho, ale potem zamilkł. Nie byłam już głodna. Proszącym wzrokiem spojrzałam na siedzącą przy mnie Dorcas. Ona też niewiele zjadła. Mimo tego razem poszłyśmy do dormitorium.

                Zadania na weekend dostałyśmy niewiele. Szybko więc się z tym uporałam i miałam cały dzień żeby myśleć o tym, co powiedział mi Severus. Może powinnam zacząć się bać, jednak z jakiegoś powodu za murami Hogwartu czułam się całkowicie bezpieczna. Coś mi mówiło, że Emily musiała opuścić jego teren. Coś na pewno sprawiło, że postanowiła wybrać się gdzieś dalej. Mogłam się tylko domyślać, że zobaczyła coś, nieprzeznaczonego dla jej oczu.

                Zaraz po obiedzie udałam się do sowiarni. Korzystając z wolnego czasu naskrobałam dłuższy list do rodziców i krótszy, ale nie mniej wylewny do Ann. Z tym pierwszym wysłałam Anastazję, drugi przywiązałam do nóżki brązowej szkolnej płomykówce. Miałam nadzieję, że odnajdzie właściwą drogę i się nie zgubi. Nie chciałam mieć ptaka na sumieniu. Do tej pory nie mogłam się pozbyć myśli, że gdybym wtedy obudziła dziewczyny i powiedziała im, że Emily nie ma w łóżku, mogłoby nam się udać odnaleźć ją żywą.

                Miałam już wracać do dormitorium gdy nagle drzwi otworzyły się i prawie wpadłam na obściskującą się parę. Wysoki brunet trzymał za pośladki znajomą blondynkę i namiętnie wpijał się w jej usta. Widząc to omal nie wrzasnęłam.

- Syriusz? Jess?!

                Jak oparzeni odskoczyli od siebie. Któreś z nich wykrzyknęło moje imię. Wydawali się być zmieszani. Twarz dziewczyny natychmiast spłonęła rumieńcem. Nigdy wcześniej nie widziałam jej takiej czerwonej.

- Nie przeszkadzajcie sobie – mruknęłam i czym prędzej opuściłam pomieszczenie. Ja także czułam się zażenowana. W dodatku nie wiedziałam co powinnam zrobić z tym co widziałam. Powiedzieć Dor? Byłam pewna, że żywi do Syriusza jakieś głębsze uczucia. Poczuje się zraniona, ale nie mogłam tego przed nią ukrywać. Lepiej żeby dowiedziała się ode mnie niż od jakiejś szkolnej plotkary lub co gorsza z ust samej Newton.

                Blum nie widziałam do końca dnia, podobno cały wolny czas spędzała ze Śnieżycą, Alice nie wiele obeszła moja nowina, a Dorcas była tak poruszona, że do późna nie mogła zasnąć. Kiedy jednak w końcu wpadła w objęcia Morfeusza ja cichaczem wymknęłam się z pokoju i ruszyłam w stronę lasu. Dochodziłam już do jego skraju kiedy Rubi wyszła mi naprzeciw.

- Już myślałam, że nie uda ci się wyrwać – powiedziała.

- Dumbledore kazał nauczycielom na zmianę pilnować korytarzy – powiedziałam. – Wydaje mi się, że jego też odrobinę przeraziła śmierć Emily. To stało się tak blisko szkoły… Ale właściwie większy problem miałam z Dor. Ma złamane serce i trochę zajęło zanim mogłam bezpiecznie opuścić dormitorium.

                Dziewczyna zaśmiała się cicho. Spacerem ruszyłyśmy wokół zamku. Miałam nadzieję, że nikt nas nie zauważy.

- Próbowałam się trochę zorientować w sytuacji – powiedziała Rubi po chwili. – Rozmawiałam z paroma… Stworzeniami. Głównie z centaurami i leśnymi nimfami. Są pewni, że oni nie zabili Emily na terenie lasu. Musieli ją wyciągnąć gdzieś znacznie dalej. Tacy jak oni mają bardzo dobry słuch… Poza tym wyczuwają czarną magię i obcych na ich terenie. To niemożliwe żeby coś takiego uszło ich uwadze.

- Myślisz więc, że po prostu porzucili tam jej ciało? – spytałam wstrząśnięta.

- Jestem tego pewna. Próbowałam też wypytać driady z jeziora, ale twierdzą, że niczego nie słyszały, ani nie widziały tamtej nocy – westchnęła. – To frustrujące. Tak naprawdę Emy pewnie umówiła się z kimś z Hogsmeade i wpadła na tych szaleńców…

- Boisz się?

- Ja? Ja nie mam czego. Jestem czystej krwi i wiem gdzie nie należy łazić po zmroku. Poza tym zwykłą avadą mnie nie zabiją.

- Masz szczęście – stwierdziłam.

- Tak Lily – Rubi zaśmiała się kpiąco. – Diabelne.

- Sto lat! Sto lat! Niech żyje żyje naaaam!!!

                Przetarłam oczy i wybałuszyłam je na moich przyjaciół zgromadzonych wokół mojego łóżka. Wszyscy mieli na głowie urodzinowe czapeczki, a tuż przed moim nosem znajdował się olbrzymi czekoladowy tort z białą, cukrową lilią na samym środku, otoczoną piętnastoma płonącymi świeczkami. Dopiero po kilku sekundach uświadomiłam sobie, że oni wcale nie zwariowali. To był dzień moich urodzin! Przez tą sprawę z Emily, całkiem o nich zapomniałam.

                Po raz pierwszy od kilku dni zaśmiałam się i zdmuchnęłam świeczki. Zaczęli bić brawo i wiwatować. Spojrzałam na nich z uśmiechem. Była szósta rano, ale wszyscy byli przy moim łóżku. Huncwoci, Blum i Śnieżyca, Alice, Mathias,  a pomiędzy Dorcas i Jessicą stała uśmiechnięta Rubi. Brakowało tylko Severusa, ale byłam pewna, że i on złoży mi życzenia kiedy tylko opuszczę wierzę Gryffindoru.

- Wszystkiego najlepszego Liluś!

                Uśmiechnęłam się do Jamesa. Nie zamierzałam być na niego zła w taki dzień jak ten. Wiedziałam, że tym razem nie chciał mnie zdenerwować. Były to całkiem szczere słowa. Próbowałam im powiedzieć jacy są wspaniali, ale wtedy zaczęli zasypywać mnie prezentami. Poza masą słodyczy dostałam ślicznie pachnące perfumy od Dorcas, książkę o związkach damsko-męskich od Jess, zestaw kosmetyków do makijażu od Rubi i naszyjnik w kształcie serca od Blum i Śnieżycy.

- Zmienia kolor w zależności od emocji jakie się w tobie gotują – wyjaśniła Blum. – Śliczny, prawda?

                Oczywiście przytaknęłam. Naprawdę mi się podobał. Blum miała wyjątkowo dobry gust jeśli chodzi o takie błyskotki.

- Poza tym będzie cię ostrzegał przed niebezpieczeństwem – Śnieżyca zaśmiał się cicho na widok mojej miny. – Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiała się przekonywać jak się spisuje w tej funkcji.

                Od Huncwotów dostałam lusterko ze sklepu Zonka, w odbiciu którego zamiast swojej widziałam twarze różnych znanych czarownic, zestaw samopiszących piór i małe drzewko w doniczce, z którego zamiast owoców można był zrywać fasolki wszystkich smaków. Kiedy wszyscy stłoczyli się wokół niego, Mathias wcisnął mi do ręki niewielkie pudełeczko. Wyjęłam z niego srebrny pierścionek, który zamiast kamienia miał niewielką szklaną kulkę, wypełnioną zmieniającym barwy dymem.

- To przypominajka – powiedział chłopak patrząc na mnie z uśmiechem. – Żebyś nigdy o mnie nie zapomniała. 

Tajemnicze zniknięcie

Starcie z Filchem i nocna wizyta w gabinecie dyrektora skończyła się lepiej niż mogłam przypuszczać. Dostaliśmy tygodniowy szlaban i odjęto Gryffindorowi dwadzieścia pięć punktów. Ze smutkiem przyznaję, że nawet nie zrobiło mi się przykro. Szczególnie, że kiedy wreszcie zostaliśmy odesłani do łóżek miałam okazję by porozmawiać chwilę z Mathiasem. Długo wahałam się jak zacząć ten temat. Domyślałam się, że będzie to jak chodzenie po cienkim lodzie, jednak nie mogłam się powstrzymać.

- Pamiętasz jeszcze jak byliśmy parą? – spytałam uśmiechając się lekko.

- Pewnie. To były jedne z najlepszych miesięcy mojego życia – zaśmiał się, ale zaraz zasłoniłam mu usta. Nie potrzebowaliśmy odjęcia kolejnych punktów.

- Mówiliśmy sobie wtedy praktycznie o wszystkim – kontynuowałam subtelnie.

- A teraz nie mówimy? – nie jestem pewna czy tylko udawał zdziwienie czy naprawdę był zaskoczony.

- Mogę ci zadać pytanie?

- Oczywiście.

- Bardzo prywatne pytanie?

- Jak najbardziej. Nie krępuj się.

                To mi wystarczyło. Postawiłam wszystko na jedną kartę i wypaliłam.

- Co cię łączy z profesor Spears?

                Mathias zatrzymał się i popatrzył na mnie poważnie. Serce stanęło mi na kilka sekund, ale on tylko wybuchnął jeszcze głośniejszym niż wcześniej śmiechem. Ręce mi opadły. No i po co było się tak denerwować.

- Lily… Lil…. Co ty sobie wyobrażałaś? – ledwo udało mu się wydusić to zdanie. Postanowiłam poczekać aż się uspokoi. – Nie myślałaś chyba, że wdałem się w jakiś romans z nauczycielką czy coś?

- Nie wiem co myślałam, po prostu… Widziałam jak z nią rozmawiasz, zwracałeś się do niej po imieniu, umawialiście się na sobotę…  Mówiłeś do niej po imieniu…

- Lilka ja cię błagam! Brzmisz tak poważnie! Pewnie jeszcze zaniepokoiło cię zachowanie mojej siostry, co? – jeszcze raz parsknął śmiechem. – Kitty jest kimś w rodzaju mojej przyjaciółki.

                Ruszył powoli korytarzem, a ja chcąc nie chcąc poszłam za nim. Nic nie mówiąc czekałam aż się uspokoi. Miałam nadzieję na dalszą część tej historii. W końcu skręciliśmy na schody prowadzące do wierzy Gryffindoru.

- Poznałem ją kiedy byłem jeszcze dzieckiem. Blum była bardzo mała, tak niewiele wtedy rozumiała a Kitty… Pojawiła się znikąd i z jakiegoś powodu chciała stać się częścią mojego życia. Na początku nie chciałem jej na to pozwolić. Byłem niesfornym dzieciakiem, często wymykałem się z domu, robiłem co chciałem. Nie zawsze było to legalne. Właśnie wtedy mi towarzyszyła. Łaziła za mną aż sam nie zacząłem pożądać jej towarzystwa. Unikała jednak kontaktu z moją rodziną. Chyba tylko raz rozmawiała z matką, nie podała jednak swojego prawdziwego imienia. Służyła mi pomocą i radą zawsze wtedy kiedy ich potrzebowałem. Minęło kilka tygodni a ja niesamowicie się do niej przywiązałem. Niewiele o sobie mówiła, ale czułem się przy niej dobrze. Przeżyłem szok kiedy pewnego dnia po prostu zniknęła.

- Nie rozumiem…

- Pożegnaliśmy się późnym wieczorem . Wróciłem do domu a ona jak zwykle poszła w swoją stronę, nie wiedziałem gdzie. Następnego dnia się nie pojawiła. Próbowałem jej szukać ale nigdzie jej nie było. Bardzo to przeżyłem. Byłem zrozpaczony ale potem moje uczucia zmieniły się we wściekłość. Tylko że ona całkiem zniknęła kiedy kilka miesięcy potem, stanęła przede mną na ulicy jak gdyby nigdy nic. Wyjaśniła mi wtedy, że nie może zostać ze mną zawsze. Że musiała odejść bo była potrzebna gdzie indziej. Została ze mną trzy tygodnie, ale tym razem się pożegnała. Pamiętam, że nie przespałem wtedy nocy, nie mogłem zasnąć… Miałem może z siedem lat? Ale zanim poszedłem do Hogwartu spotkałem się z Kitty jeszcze trzy razy. Potem dwa. Raz podczas wakacji i raz w czasie ferii. Ostatnio ponad dwa lata temu. Byliśmy wtedy parą, opowiadałem jej o tobie…

- Same dobre rzeczy mam nadzieję.

- Oczywiście – uśmiechnął się. – Sama widzisz, że jeśli chodzi o Kitty to naprawdę nie masz się czym martwić. Blum strasznie to przeżywa bo czuje się odsunięta na bok. Mniej ważna. Nie powinno tak być, ale nie mogę nic zrobić z jej zazdrością. Kitty przyjeżdża tak rzadko a miło czasem pogadać z kimś o moich problemach, a nie o cudzych.

- Mhmm… - nie bardzo wiedziałam co powinnam powiedzieć.

- Nie zrozum mnie źle. Kocham Blum, ale dla niej jestem starszym bratem, oparciem i pomocą. Rzadko rozmawiamy o tym co mnie leży na sercu. Chyba że akurat coś jej się nie spodoba.

- Wiem jaka jest Blum.

- Więc wiesz co czuję.

                Już od dłuższego czasu staliśmy przy schodach do sypialni dziewcząt. Nadszedł czas by powiedzieć sobie dobranoc. Pocałowałam więc Mathiasa w policzek i weszłam do swojego dormitorium. Z pięciu łóżek tylko dwa były zajęte – te należące do Dorcas i Jessici. Byłam ciekawa gdzie jest Emily, znikanie w nocy nie było w jej stylu, ale uznałam, że może nie mogła zasnąć więc poszła się przejść albo wręcz przeciwnie – zasnęła nad książkami w bibliotece. Zerknęłam jeszcze na zegarek – było dziesięć po pierwszej. Już dawno powinnam spać jeśli chciałam wstać na śniadanie. Wślizgnęłam się do łóżka i już po kilku minutach wpadłam w objęcia Morfeusza.

                Rudowłosa wampirzyca siedziała na skraju łóżka pewnego blondyna już od kilku minut. Jej palce delikatnie przesuwały się po jego półdługich włosach. Wyglądał tak spokojnie kiedy spał. Lewą rękę wsadziła w jego dłoń a ta odruchowo się na niej zacisnęła. Uśmiechnęła się do siebie. Ich rodziny ich sobie przeznaczyły, tak więc musiał chcieć także los. Byli dla siebie idealni, nie było innej możliwości. Pasowali do siebie jak dwa elementy tej samej układanki, dwie połówki jabłka. Była tego pewna. Tak bardzo chciała tylko to poczuć. Móc w końcu połączyć się z nim w całość. Gdyby tylko pochodziła z innego środowiska, z innej rodziny… Jej matka i ojciec z pewnością by tego nie pochwalili za te myśli, Mathias też nie. Zapewne nawet Stella by jej nie poparła a i sam Śnieżyca raczej nie zgodziłby się na zbliżenie z nią. Co innego gdyby był np. Blackiem. Po szkole od dawna chodziły plotki, że chociaż miał dopiero czternaście lat, już dawno „zaliczył” kilka starszych dziewczyn. Nie wiedziała czy to prawda, ale była skłonna uwierzyć.

                Zbliżyła swoje wargi do jego ust i delikatnie je musnęła. Chłopak poruszył się przez sen. Po sekundzie wahania pocałowała go bardziej zdecydowanie. Otworzył oczy i zaczął oddawać jej pocałunki. Minęła dłuższa chwila zanim oderwali się od siebie.

- Co ty tu robisz? – spytał szeptem, nie chcąc budzić swoich współlokatorów.

- Alice powiedziała, że chce pobyć trochę w samotności, ale ja… Jestem dzisiaj bardzo spragniona towarzystwa.

                Chłopak zerknął na zegarek stojący na szafce nocnej i pokręcił głową ze znużeniem.

- Jest wpół do trzeciej w nocy.

- To całkiem dobra godzina na niektóre rzeczy – odparła uśmiechając się przekornie. Palcami delikatnie muskała jego obojczyk.

- Kochanie…

- Mogę z tobą spać? – spytała prostując się nagle. Chłopak wyglądał jakby miał zaprotestować, ale uległ jej spojrzeniu,  w którym wyczuł nutkę błagania. – Proszę… Wiem, że wiele się zmieniło, ale ja wciąż potrzebuję bliskości. Chociaż odrobinę.

                W odpowiedzi pocałował ją delikatnie i pogładził po głowie. Wślizgnęła się pod jego kołdrę i przytuliła do jego piersi. On objął ją mocno i zaczął wdychać owocową woń jej włosów. Wyczuwał malinę, mango i szczyptę marakui.

- Kocham cię Blum – powiedział.

- Kocham cię Śnieżyca.

                Było jeszcze przed szóstą kiedy zbudził mnie głos Alice.

- Dziewczyny wstawajcie! Dziewczyny! Gdzie Blum i Emily?

- Co? O czym ty mówisz? – Dorcas już siedziała na łóżku kiedy się podniosłam. Dopiero po kilku sekundach doszło do mnie, że dwóch naszych koleżanek nigdzie nie ma.

- Em kładła się razem z nami – powiedziała Jessica przecierając oczy. Przecież widziałaś, prawda Dor?

                Brunetka gwałtownie skinęła głową.

- I na pewno zasnęła przede mną. Jestem o tym w stu procentach przekonana, bo długo nie mogłam zasnąć. A Blum przecież była z tobą?

- Rozdzieliłyśmy się po północy. Chciałam trochę spokojnie pomyśleć, pobiegać… Powiedziała, że pospaceruje chwilę i wróci do dormitorium.

- Wiesz jaka jest Blum… Szybko zmienia zdanie… Może coś odciągnęło jej uwagę?

- To całkiem możliwe – poparła mnie Dorcas - A Emily pewnie po prostu wcześnie wstała i poszła do sowiarni czy coś…

- Przechodziłam koło sowiarni, nie było jej tam – powiedziała Alice. Chyba zauważyła, że patrzę na nią z powątpiewaniem, bo po chwili dorzuciła. - Po prostu mam wrażenie, że stało się coś złego.

                Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na dziewczyny. Moje spojrzenie spotkało się z oczami Dorcas i Jessici.

- Kiedy wracałam po pierwszej ze spotkania z Rubi, Emy już nie było – powiedziałam cicho. – Pamiętam, że pomyślałam wtedy, że może poszła się przewietrzyć czy coś…

- Musimy poszukać ich obu – zarządziła Alice.

                Wszystkie ponuro skinęłyśmy głowami. Nie czekając na zachętę zwlokłam się z łóżka i jako pierwsza poszłam do łazienki.

                Poszukiwania nie przyniosły żadnych efektów. Wręcz przeciwnie. Nie mogłyśmy znaleźć też Huncwotów i Śnieżycy. Alice robiła się coraz bardziej nerwowa, ale nic nie mogłam na to poradzić. Do lekcji zostało nam bardzo niewiele czasu więc pobiegłam do dormitorium po potrzebne książki i wraz z Dorcas ruszyłam do sali. Jessica zdecydowała się pomóc pannie Jamano przetrzepać resztę szkoły i błonia.

                Do Sali weszłyśmy jakąś minutę przed rozpoczęciem lekcji. Zaśmiałam się cicho gdy zobaczyłam Blum siedzącą w pierwszej ławce, centralnie przed biurkiem nauczyciela. Czyżby szykowała się do jakiejś wojny.

- Wszędzie cię szukałyśmy – powiedziała Dorcas, siadając w ławce za nią. – Alice wszczęła nad ranem alarm, że nigdzie cię nie ma. Martwiłyśmy się.

                Blum zaśmiała się promiennie.

- Cała Alice. Wszystkim za bardzo się przejmuje. Poszłam do Śnieżycy, do rana siedziałam w jego dormitorium, a potem zjedliśmy śniadanie ze skrzatami w kuchni. A czego się spodziewałyście?

                Wzruszyłam ramionami. Sama nie wiedziałam. Wyciągnęłam swoje notatki z ostatnich lekcji i zaczęłam je przeglądać. Ziewnęłam. Zdecydowanie się nie wyspałam. Nocne spotkania z Rubi i pogawędki z Mathiasem to zdecydowanie nie był najlepszy pomysł.

- A gdzie jest Emily? – pytanie Dorcas sprawiło, że podniosłam wzrok.

- A skąd ja mam to wiedzieć? – spytała Blum. – Co, ona też zniknęła?

                Skinęłam głową. Żadna z nas się już nie odezwała, bo profesor Spears weszła do klasy.

- Witajcie moi drodzy. Przepraszam za spóźnienie, ale ktoś przetransmutował schody na trzecim piętrze w gumową zjeżdżalnię i musiałam się tym zająć – nauczycielka uśmiechnęła się dobrotliwie. – To zapewne Huncwoci, widzę, że ich dzisiaj z nimi nie ma. To zrozumiałe, mieli pracowity poranek.

                Rozejrzałam się po klasie. Rzeczywiście, chłopaków nigdy nie było. To zaskakujące, że nie zauważyłam wcześniej tego spokoju w sali. Nauczycielka sprawdziła do końca obecność po czym spytała czy ktoś nie zechciałby może przypomnieć wszystkim co robiliśmy na ostatniej lekcji. Ku mojemu zaskoczeniu zgłosiła się Blum, która nie tylko wszystko wyrecytowała z pamięci ale i bezbłędnie zaprezentowała trzy ostatnie czary, których się uczyliśmy.

- Wiedziałam, że jest dobra, ale to już przesada – mruknęła Dorcas, a ja zaśmiałam się cicho. Domyślałam się, że Blum próbuje udowodnić coś nowej nauczycielce, tej jednak uśmiech nie znikał z twarzy.

- Znakomicie panno Ryan. Ocena wybitna i dziesięć punktów dla Gryffindoru. Zawsze wiedziałam, że masz potencjał, nie zmarnuj tego, moja droga. A teraz pora przejść do lekcji. Zaczniemy dzisiaj całkiem nowy temat a mianowicie metamorfomagię. Proszę bardzo czy ktoś wie już kim jest metamorfomag? Może przeczytaliście coś w wolnym czasie? O jak wspaniale! Proszę panno Ryan.

Późnym wieczorem całą piątką stanęłyśmy przed gabinetem dyrektora. Dziewczyny wpadły w lekką konsternację gdy odkryły że hasło się zmieniło od ostatniego razu kiedy tu były, ale ja szybko powiedziałam „dyniowe paszteciki” i weszłam do środka zanim ktokolwiek spytał skąd to wiedziałam. Nie miałam jeszcze okazji opowiedzieć dziewczynom o mojej nocnej wpadce i czułam, że odpowiedni czas na to przyjdzie później. Teraz priorytetem była sprawa Emily, której już prawie dobę nikt nie widział.

Profesor Dumbledore pomimo późnej pory siedział za swoim biurkiem przeglądając jakieś księgi. Widząc nas uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ku nam paczkę fasolek wszystkich smaków.

- Witajcie łasuchy. Macie może ochotę?

                Zgodnie pokręciłyśmy głowami, więc dyrektor schował paczkę do szuflady, zamknął księgę i spojrzał na nas poważnie.

- Widzę, że coś się stało dziewczęta. Siadajcie szybko i powiedzcie mi wszystko.

Powrót

Witam wszystkich wszem i wobec ogłaszam, że powracam z nową notką i z nowymi siłami! Na jak długo? Nie mam pojęcia. Minęły już dwa lata odkąd bestialsko porzuciłam tego bloga i nie wiem jak długo wytrzymam wstawiając regularnie notki. Mam nadzieję, że uda mi się przynajmniej dobrnąć do końca czwartej klasy, ale możliwe też, że teraz będę z pasją pisała po dziesięć stron dziennie i do wakacji skończę całe opowiadanie. Poznacie wyniki naszych bohaterów z SUMÓW i OWUTEMÓW, dowiecie się kto kogo tak naprawdę kocha a kto tylko udaje i czy dobro zwycięży nad złem... No dobra, może trochę się rozpędziłam. Tak czy inaczej przed Wami nowa notka, którą dedykuję mojemu pokręconemu chochlikowi czyli Bambi (jak kto woli) w podziękowaniu za przejęcie opieki nad blogiem i dbanie o jego stronę techniczną, a także codzienne natychanie mnie (bo właśnie to robi - natycha mnie) i motywowanie do pisania. Mam nadzieję, że ktoś będzie czytał te brednie.
Wiem, że tęskniliście
Wasza Lily

Kim jest ta kobieta?

Kiedy zadzwonił dzwonek Blum jako pierwsza wypadła z Sali omal nie zwalając z nóg profesor Spears. Uśmiechnęłam się niepewnie do nauczycielki, zabrałam swoje rzeczy i wraz z resztą paczki ruszyłam do lochów na eliksiry. Był to mój ulubiony przedmiot, a jego nauczyciel profesor Slughorn, nigdy nie ukrywał, że darzy mnie szczególną sympatią. A to wszystko dlatego, że potrafiłam ważyć najlepsze eliksiry z całej klasy. Eh… No i patrzcie, jak niewiele trzeba żeby zjednać sobie tego człowieka.

            Z uśmiechem na twarzy zajęłam miejsce w Sali. Tuż przed dzwonkiem podszedł do mniej mój stary przyjaciel. Byłam pod wrażeniem, za mną siedzieli Huncwoci, więc sporo ryzykował.

- Hej Sev – jak zwykle starałam się być dla niego miła, bez względu na to, co sądzą moi kumple.

- Lily… Jak się masz? R, kazała cię pozdrowić.

Nasze spojrzenia powędrowały w stronę stojącej nieopodal Blum, która wciąż nie wybaczyła do końca swojej bliźniaczce. Teraz jednak skupiała się na wyżywaniu się na jakiejś kartce.

- Spoko – zachichotałam. – Jest tak wściekła, że nic do niej nie dociera. Powiedz Rubi, że spotkam się z nią wieczorem, koło chatki Hagrida.

- Pewnie. A co się stało twojej przyjaciółeczce?

- Z jakiegoś powodu, nie znosi tej nowej babki od transmutacji..

- Bywa… Wiesz… Ja ci już nie zawracam głowy – powiedział zerkając w stronę Jamesa i Syriusza. Obaj robili jakieś głupie miny do Severusa. Wiedziałam, że za nim nie przesadzają, ale czasem naprawdę przesadzali.

- Tak… Lepiej tak.

- Powiedz Potterowi, że życzę mu, żeby mu tak zostało – powiedział cicho Snape i odszedł w stronę swojego stolika, wiedząc, że śmieję się z tego co powiedział.

Lekcja się zaczęła, ale poczułam, że ktoś (lub coś, biorąc pod uwagę, że wiedziałam, że to Black) kłuje mnie w plecy. Chcąc nie chcąc odwróciłam się.

- Po co ci przyjaźń z tym Smarkiem skoro masz nas, Ruda? – spytał.

- Może on ma coś czego tobie brakuje, Łapciu? – zasugerowałam wracając do lekcji. Wiedziałam, że było to wredne, ale cóż…. Nie miałam najmniejszego zamiaru się tym zamartwiać.

            Profesor Slughorn prowadził lekcje teoretyczną i pomimo, że interesowało mnie to o czym opowiadał, to moje myśli co chwilę uciekały gdzie indziej. Zastanawiałam się nad tym co słychać u Rubi. Dawno się z nią nie widziałam i chyba trochę zaniedbałam ją jako przyjaciółkę, którą w końcu mimo wszystko była.

            Nawet nie zauważyłam kiedy skończyły się eliksiry, a także wszystkie inne lekcje. Po obiedzie Emily namówiła mnie żebym poszła z nią do profesor Spears.

- Macgonnagal zadała mi pracę długoterminową – wyjaśniła. – Muszę się dowiedzieć czy ona mi ją oceni, czy nie.

- Jesteś nadgorliwa Emy – uznała Jessica. W sumie to miała trochę racji. – Mogłabyś po prostu odpuścić.

- Ja już to napisałam Jess… To jak Lily, pójdziesz?

            Westchnęłam, ale wstałam i ruszyłam wraz z Emily do gabinetu zajmowanego do tej pory przez profesor Mcgonnagal. Przez myśl mi przeszło, że teraz znienawidzona nauczycielka Blum jest opiekunką Gryffondoru. Ku naszemu zaskoczeniu drzwi były uchylone, a zza nich wyraźnie słychać było rozmowę dwóch osób. Nie chciałam podsłuchiwać, naprawdę. I wiem, że Emy też nie. Po prostu tak wyszło, że nie mogłyśmy się ruszyć, szczególnie kiedy usłyszałyśmy głos Mathiasa.

- Nie spodziewałem się ciebie tutaj.

- Zawsze ci mówiłam – powiedziała nauczycielka. – Że nigdy nie będziesz wiedzieć kiedy się pojawię.

- Wiem Kitty – powiedział cicho mój były chłopak.

Nie mogłam w to uwierzyć. Czy on naprawdę mówił do niej po imieniu? Nie rozumiałam o co chodzi, ta sytuacja wydawała mi się jakaś kosmiczna.

- Przeszkadzam ci?  Szczerze mówiąc myślałam, że się ucieszysz na mój widok – jej ton też nie przypominał tego, którym nauczyciel zwraca się do ucznia.

- Pewnie, że się cieszę, zwyczajnie jestem zaskoczony, myślałem, że jesteś Los Angeles.

Faktycznie, wcześniej też odniosłam wrażenie, że ma jakiś dziwny akcent. Wszystko się wyjaśniło, musi być Amerykanką.

- I byłam, ale jak tylko usłyszałam, że jest wakat w Hogwarcie, doszłam do wniosku, że to niezła okazja żeby spędzić trochę czasu…

- Ze mną?

- Tak, z tobą.

            Przez chwilę nic nie słyszałyśmy a później profesor Spears spytała:

- Co robisz w sobotę?

- Mam mesz Quidditcha – usłyszałam śmiech Mathiasa. – Jesteś nie w temacie. Ale potem możemy iść do Hogsmade.  Nie powinno tam być wtedy nikogo znajomego.

- Właściwie, to myślałam raczej o małym wypadzie do Londynu.

- Do Londynu?! To całe mile – chłopak urwał. – Jasne, dla ciebie to nie problem. Cieszę się, że jesteś Kitty.

Schowałyśmy się z Emily za drzwiami i po chwili Mathias w towarzystwie profesor Spears opuścił jej gabinet.

- Co to było? – spytałam cicho.

- Oni… Eee… Umówili się na sobotę, to Londynu. To co najmniej dziwne.

- Oni skądś się znają, chyba… To chyba nie jest jego dziewczyna czy coś – powiedziałam cicho.

- Nie wiem, wolę nie wiedzieć. Ale odpuszczę sobie latanie do tej kobiety z wypracowaniem.

- Zdecydowanie – zgodziłam się patrząc na Emy. Wciąż nie mogłam się otrząsnąć z szoku.

- Lily… Nie mówmy o tym nikomu, co?

- Nie zamierzam, uwierz mi.

            Weszłyśmy do dormitorium i zaczęłyśmy kończyć pracę domową. Moje myśli kłębiły się w okół tego co zobaczyłam. Nic nie rozumiałam. Kim jest ta kobieta? Wiedziałam, że nie da mi to spokoju.

            Dochodziła dziewiętnasta, byłam już zmęczona udawaniem, że wszystko jest okey, dlatego z ulgą wyszłam ze szkoły. Rubi czekała na mnie nieopodal chatki Hagrida.

- Cześć R.

- Lily, nareszcie… Już myślałam, że mnie olałaś.

- Co ty… tak jakoś wyszło… - zawstydziłam się. – Ostatnio jestem strasznie zakręcona.

 Dziewczyna zaśmiała się lekko i z wampirze gracją machnęła ręką.

- Spoko, nie gniewam się. Weź wyluzuj.

- To wszystko dlatego, że dzisiaj taki pokręcony dzień.

- Coś się stało? – spytała Rubi. Dobrze wiedziałam, że czeka na wszystkie pikantne ploteczki zza murów szkoły.

- Mamy nową od transmutacji… Słyszałaś o McGonnagal?

- Tak, biedaczka… Ale ta nowa jest taka zła?

- Nie… Tylko, że coś ją łączy z twoim bratem.

- Z Mathiasem? – Rubi zachichotała. – Próbujesz mi wmówić, że Mathias ma romans z nauczycielką?

- No… Ja nie wiem, naprawdę. Miałam o tym nikomu nie mówić, ale ty się teraz nie uczysz w Hogwarcie więc się nie liczysz.

- Ale Lil… To jest naprawdę niemożliwe.

- Umawiali się na sobotę – powiedziałam. – A on nie mówił do niej profesor Spears, tylko po prostu Kitty.

- Kitty? – źrenice Rubi rozszerzyły się.

- Tak, a co?

- Słuchaj…. Wiesz że nie jestem z Mathiasem tak blisko jak Blum. Nie wiem zbyt wiele, ale jeśli ta kobieta jest tą, o której myślę, to zapewniam cię, że nie ma żadnego romansu. Najlepiej zapytaj Mathiasa, albo Blum… Chociaż ona pewnie chodzi teraz lekko wściekła.

- Skąd wiesz? – zdziwiłam się.

- W końcu mówisz, że Kitty wróciła.

Nie próbowałam wyciągnąć więcej od Rubi. I tak by mi nie powiedziała. Zrozumiałam tylko, ze nasza profesor Spears, czy też raczej Kitty musi być kimś specjalnym. Obiecałam pannie Ryan, że jak tylko nastroje jej siostry wrócą do normy to spróbuję ją nastawić pozytywnie do jej własnej bliźniaczki.

Cisza nocna w Hogwarcie już dawno się zaczęła, wszędzie po korytarzach kręcili się nauczyciele, chcąc złapać ostatnich niesfornych uczniów, którzy nie byli jeszcze w łóżkach. Czyli mnie. Marzyłam o tym żeby jakimś cudem udało mi się uniknąć szlabanu i bezpiecznie dostać do dormitorium.

- Co tu robisz? – podchodziłam już do drzwi wejściowych i podskoczyłam słysząc za sobą czyjś głos. – Spokojnie Lily, to tylko ja.

Z mroku nocy wyłoniła się dobrze zbudowana sylwetka siódmoklasisty.

- Mathias… - z ulgą wypuściłam powietrze. – Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłeś.

- Sorry… Lubię sobie połazić czasem wieczorem, to mnie uspokaja.

Udałam, że to rozumiem. W sumie nie było w tym nic dziwnego tylko że… Właściwie to była już noc no i… wciąż była zima, a Mathias był tylko w cienkiej skórzanej kurtce.

- Może chodźmy do zamku – zasugerowałam, a chłopak otworzył przede mną szeroko drzwi. Nie protestując weszłam do środka, poczekałam aż Ryan wślizgnie się za mną i razem ruszyliśmy w stronę wieży Gryffindoru.

- A ty? Dlaczego nie jesteś jeszcze w łóżku Lil? – spytał Mathias po dłuższej chwili chcąc przerwać milczenie.

Zrobiło mi się głupio. Co miałam zrobić? Powiedzieć mu prawdę? Pewnie poparłby Blum, nigdy nie był szczególnie przywiązany do Rubi, ale z drugiej strony… Ja kiedyś mu ufałam.

- Właściwie to… spotkałam się z Rubi.

Mathias miał mi właśnie coś odpowiedzieć kiedy za nami rozległ się głos.

- Mam was! Wy nieznośne dzieciaki!

Panna Spears

Wszędzie było mnóstwo wody, moje serce waliło jak oszalałe. Miałam ochotę krzyczeć, ale nie mogłam złapać powietrza. Widziałam tylko jakąś ciemną postać, morskie glony i głębię wody w której tonęłam. Uświadomiłam sobie, że nadchodzi koniec i wtedy wszystko ustało. Poczułam, że wiszę w powietrzu, nigdzie nie było żadnych ścian ani podłogi, jedynie wszechobecna biel i olbrzymia perłowa brama przed którą stałam w towarzystwie dwóch mężczyzn. W jednym z nich rozpoznałam Jamesa, drugi był mi zupełnie obcy.

- Kim jesteś? – w moim głosie zabrzmiał niespodziewany spokój – I gdzie my jesteśmy? Co się stało?

- Nadszedł czas na sąd ostateczny – oznajmił mężczyzna poważnie. – Możesz się do mnie zwracać Piotrze.

- Św. Piotrze? – spytałam zaskoczona. – To brama do nieba?

- To ty istniejesz? – wypalił niespodziewanie James wpatrując się w mężczyznę w szoku.  – Wybacz, ale nie wierzę w…

- Chcesz mi powiedzieć, że jesteś ateistą? – w tym momencie zaczęliśmy spadać. Po kilku sekundach wylądowaliśmy na podłodze jakiegoś przestronnego pomieszczenia.

- Co się dzieje?

- To nasz dom Lily… - szepnął James podchodząc do mnie.

Ku mojemu przerażeniu przeniknął przez moje ciało. Krzyknęłam. Wpatrywaliśmy się w siebie, żadnemu z nas nie było do śmiechu. Wyciągnęłam powoli rękę, ale nie mogłam go dosięgnąć.

- My nie żyjemy Lily.

***

Obudziłam się zalana potem. Byłam w swoim dormitorium, światło było zgaszone. Dziewczyny spały zmęczone po przerwanej nam brutalnie imprezie. No… Prawie wszystko.

- Co się stało Lil?

- Miałaś zły sen?

Zamrugałam oczami i uświadomiłam sobie, że Blum i Alice grają karty na cukierki w zupełnej ciemności, wyglądało na to, że panna Jamano wygrywa, ale obie były zadowolone. Teraz jednak patrzyły na mnie z lekką troską w złotych oczach.

- Tak… - szepnęłam wciąż nie mogąc wyjść z szoku z powodu snu i z powodu tego co widziałam teraz.. – Co wy…?

- Mamy dobry wzrok, nie potrzebujemy światła – wyjaśniła Alice.

Blum zeszła  z łóżka i podeszła do mnie. Wyglądała jakby zamierzała uspokoić moje skołatane nerwy, ale ostatnio, to ja już niczego nie byłam pewna.

- Co ci się śniło?

Zapadła cisza, Blum nie próbowała mnie pocieszać, była poważna,  a nawet trochę melancholijna.

- Moja śmierć – odparłam po chwili cicho. – Utopiłam Się z Jamesem.

- To bardzo romantyczne – zauważyła Ruda.

- Nie chcę romantycznej śmierci z Potterem! – wzburzyłam się . Jak ona w ogóle mogła opowiadać takie głupoty? Próbowałam się z nim przyjaźnić, ale to i tak tylko ten sam Rogacz, do diabła.

- To tylko głupi sen, wracaj do łóżka.

Westchnęłam, serce wciąż okropnie mi waliło.

- Chyba nie zasnę.

Alice wstała i popatrzyła mi w oczy. Miała niesamowicie przenikliwe spojrzenie.

- Idź spać – wyszeptała tak cicho, że ledwo ją słyszałam.

Poczułam, że moje powieki robią się ciężkie.

- To było brutalne – usłyszałam głos Blum.

- Co z tobą? Jakaś spięta jesteś…

- Zwyczajnie chciałabym móc śnić… Nie ważne… wracamy do gry?

***

Nie wiedziałam jak to możliwe, że tak nagle zasnęłam, ale rano to już nie miało znaczenia. Zapomniałam o moim strasznym śnie i w dobrym humorze zeszłam na śniadanie. W WS wciąż słychać było głośne rozmowy o tym co stało się z profesor McGonnagall, ale na jej miejscu przy stole nauczycieli siedział już kto inny. Młoda, rudowłosa kobieta ze skupieniem patrzyła na drzwi wejściowe. Po chwili uśmiechnęła się i skupiła się na rozmowie z profesorem Flitwickiem.

- Hej Lily, co tam? Też przejęłaś się tą sprawą z McGonnagall tak jak moja siostra? – miejsce naprzeciwko mnie zajął również czymś wprawiony w dobry humor Mathias.

- Nie aż tak… Ona ją naprawdę uwielbiała, ale wygląda na to, że już mają kogoś na zastępstwo – wskazałam na stół.

Mathias popatrzył na miejsce koło dyrektora i otworzył usta ze zdumienia.

- Jakaś młoda lalunia. Ciekawe ile wytrzyma – powiedziała Blum zajmując miejsce koło Dorcas.

- Blum… - zaczął jej brat.

- Nie myśl, że będę dla niej miła.

Zaśmiałam się wraz z resztą towarzystwa, ale cośmy nie pasowało. Fakt, że ta kobieta zajęła miejsce ukochanej nauczycielki i mentorki mojej przyjaciółki nie był chyba wystarczającym powodem, żeby tak ją nienawidziła.

- Transmutacja jest pierwsza – zauważyła Emily patrząc na plan lekcji, który miał nas obowiązywać przez cały drugi semestr. – Zobaczymy jaka ona jest.

Szczerze mówiąc  też się cieszyłam, bo aż zżerała mnie ciekawość, ale Blum ostentacyjnie wstała i wyszła. Huncwoci strzelili parę złośliwych uwag pod jej adresem, ale ja tylko westchnęłam, dokończyłam Tosta i wraz z resztą dziewczyn poszłam do Sali transmutacji. Nowa nauczycielka weszła równo z dzwonkiem.

- Dzień dobry wszystkim. Siadajcie Już. Nazywam się Kitty Spears i będę was uczyć transmutacji dopóki profesor McGonnagall… Cóż… Nie będzie w stanie wrócić. Chciałabym na tych lekcjach…. Panno Ryan, proszę zostawić tego Black Berry w spokoju, jak się będziesz tak nad nim wyżywała to ci klawisze wypadną.

             Spojrzałam na Blum. Skrzywiła się lekko i wrzuciła do torby telefon, zrobiony specjalnie dla niej, jako że jest księżniczką Domino. W tej szkole chyba tylko ona i Alice miały komórki z zasięgiem. Żadna z nas nie mogła tego przeżyć a już szczególnie Jessica. Notorycznie jęczała z powodu tego, że chce taki sam. Wiedziałam, że teraz zastanawia się czy nowa nauczycielka skonfiskuje ten cud wynalazku.

- To świetny model – powiedziała Blum z ironią.

Lekcja została poprowadzona w ciekawy sposób. Najpierw profesor Spears zapowiedziała czego będzie wymagać, a potem wprowadziła nowy temat. Huncwoci byli zachwyceni małą ilością teorii. Profesor Spears cały czas żartowała i pomimo nadanego jej przez Newtonównę tytułu najbardziej wyluzowanej nauczycielki w tej szkole pokazała, że nie odpuści nam jednak tak zupełnie i na tych lekcjach będziemy się czegoś uczyć.